Jerzy Bocheński, STO ZABOBONÓW. KRÓTKI FILOZOFICZNY SŁOWNIK ZABOBONÓW.

Książka Jerzego Marii Bocheńskiego została po raz pierwszy opublikowana w 1986 r. Autor porusza w niej rzeczy oczywiste, które jego zdaniem w tej oczywistości nie powinny funkcjonować. Tworzy wstęp do filozofii, ale również stara się pomóc uwolnić czytelników od błędów.
Tytułowe "zabobony", które mają wymiar głównie praktyczny, kojarzą się z myśleniem magicznym. Odnoszą się one do błędów teoretycznych.
Jerzy Bocheński definiuje owe zabobony, jako zjawiska uznawane powszechnie za prawdziwe, mimo iż wierzy się, że są w wysokim stopniu fałszywe.
Autor "Stu zabobonów..." poprzez ukazanie problemów dzisiejszego świata nawiązuje do pozytywistycznego realizmu. Poza hasłem i jego krótką definicją znajdziemy dokładne wyjaśnienie, dlaczego dany pogląd jest błędny i jakie zagrożenia ze sobą niesie.



J. Bocheński za największe zabobony uważał m.in.:

• numerologię,
• astrologię,
• anarchizm,
• humanizm,
• scjentyzm,
• reinkarnację,
• kult rozumu, równości i tolerancji.

W swojej książce stwierdził, że najbardziej wpływowym nurtem jest irracjonalizm, czyli pogląd głoszący, że człowiek jest w stanie poznać świat wyłącznie za pomocą intuicji czy uczuć. Uzasadnieniem jego podejścia do zabobonów miał być fakt, że cała wiedza na temat otaczającego nas świata, została zgromadzona dzięki rozumowi.